Initiëel was iedereen om de modder heen aan het lopen en poogde zo schoon mogelijk te blijven maar nadat de gids ons door enkele plassen water had geleid liet iedereen deze gedachte varen en werd er vrolijk door de soms wel heupdiepe stromen gewaad. Na een wandeling van anderhalf uur belanden we aan een stuk zee wat niet zonder snorkel betreden kon worden en werden er zowaar vier zeer speelse en nieuwsgierige zeehondjes gespot.
Met nog een dik half uur voor de boeg, begon het Doe Maar-gevoel ‘Is dit alles’ ons te bekruipen, maar de gids had nog een echte uitsmijter voor ons in petto. Iedereen ging tot minimaal zijn knieën de onvervalst stinkende blubber in en een enkeling moest tot aan zijn middel door de modder kruipen! Uiteraard is alles vastgelegd op beeld en zijn er zelfs enkele filmpjes gemaakt (ik kan u vertellen dat het best link is om tot aan je knieën in de zuigende modder een filmpje te maken maar het resultaat was het risico waard)!
Hierna even een kort bezoekje aan het zeehondencentrum van Lenie ‘t Hart die mij qua grote een klein beetje tegenviel maar de speelse zeehondjes in het eerste bad waren zeer vermakelijk en de rest van het centrum was leerzaam en de berg van meer dan 800.000 kilo visnetten die door behulpzame vissers verzameld was, was confronterend. Nou ben ik zelf allergisch voor alles wat ademt of enigszins groeit of bloeit, maar de aanval die ik in dit centrum kreeg was weer ouderwets heftig en het rare was dat ik niet de enige was. Meerdere mensen dropen met rode ogen en lopende neuzen af. Na een lekkere barbecue arriveerden wij even voor twaalven weer in ons oude vertrouwde betonnen stadje voor een heerlijk, welverdiend EN broodnodig warm bad….
